Op weg naar school zag ik dat de winkelruit van de sigarenwinkel met kranten was afgeplakt. Nieuwsgierig als een jongen van acht probeerde ik, door de onbedekte delen, een glimp van het voor mij zo vertrouwde winkel-interieur op te vangen, op zoek naar sporen van het geen er het weekend ervoor had afgespeeld. Naast de toonbank zag ik bloedvlekken op de vloer.
In de koude en besneeuwde nacht van vrijdag 8 op zaterdag 9 februari 1963 werden de 38-jarige weduwe Barbara van der Hoff-van Heck en haar 8-jarige zoon, Marcel van der Hoff in hun sigarenwinkel op brute wijze vermoord. Deze gruwelijke en geruchtmakende Brekelsveld moord zou decennia lang de gemoederen van de buurt en het hele Rotterdamse politiekorps lange tijd in beroering houden. Uiteindelijk zou dit onopgelost delict de boeken in gaan als: ‘De dubbele moord op het Brekelsveld’.
Het Brekelsveld in het Rotterdamse Zuidwijk, waar ik in 1958 (vanuit Overschie) met mijn ouders, mijn Opa en mijn drie jaar oudere broer kwam wonen was, op de bestrating na voltooid. Ik verkende per step mijn nieuwe buurt. De nieuwe wijk was voor die tijd opvallend ruim van opzet met brede trottoirs en veel groen tussen de maisonnette woningen. De winkels aan het Brekelsveld en Hijkerveld voorzagen de nieuwe bewoners van hun dagelijkse levensbehoefte.
Op de hoek van de Brekelsveld zat de kruidenierswinkel van Guus Hiel, zijn broer Fons Hiel, ernaast had een slagerij, daarnaast het sigarenmagazijn van de weduwe Barbara van der Hoff en dan de groentewinkel van de familie Koedood. De dansschool van Ans van de Heuvel onderbrak het rijtje winkels om verder de hoek om te gaan als Hijkerveld. Daar was ondermeer de kolen- en oliehandel van Lathouwers, die zo’n beetje de hele wijk de winter aangenaam warm liet doorkomen. Vervolgens de elektro-winkel van Groenendijk met daarnaast een kapsalon, een drogist met op het einde de zuivel- en kaashandel van Van Puffelen en de ijzerwaren van vader en zoon Mosheuvel.
In die laatste winkel kwam ik regelmatig wanneer mijn Opa weer in of rond het huis ging klussen. Ik haalde dan voor hem pluggen, schroeven, houtlijm en gereedschap. Er moest dan thuis weer een plankje opgehangen of een opklapbed getimmerd worden om de gezinsuitbreiding het hoofd te bieden.
Tegenover de ijzerwinkel van Mosheuvel zat de snackbar. Een puntzak met vier bitterballen voor 25 cent. Dat kon alleen bij hoge uitzondering als ik ‘gespaard’ had.
Kortom een rustige wijk, waar veel nieuwe bewoners (die met name uit Noord-Brabant) hier met hun jonge gezinnen een nieuwe toekomst en een baan hadden gevonden.
Touwtje uit de brievenbus
Ondanks dat Zuidwijk, waar hard werkende mensen uit alle windstreken waren komen woonden, elkaar (nog) niet kende was er een bijna vanzelfsprekend onderling vertrouwen. Het touwtje uit de brievenbus was daar wel het meest sprekende voorbeeld van. De jonge kinderrijke buurt maakte dat men snel met elkaar in contact kwam, bij school of in de buurtwinkels. Zo hadden schoolgaande kinderen geen huissleutel en hoefde ook niet aan te bellen maar trokken aan een touwtje dat half uit de brievenbus hing en aan de binnenkant vast zat aan het slot.
Cabaretier Paul van Vliet bezong het in 1985 als volgt:
“Mijn hart mijn huis
Mijn beide armen
Stonden altijd open
En een touwtje uit de brievenbus:
Hij kon zo naar binnen lopen.”
De dubbele moord
Hoogstwaarschijnlijk een gelegenheidsdief die in deze nacht op kinderlijk eenvoudige manier de achterdeur van de sigarenwinkel kon binnen stappen, zal in zijn daad gestoord zijn door Barbara van der Hoff, die door het geluid naar beneden kwam en de confrontatie met haar leven heeft moeten bekopen. Het zelfde lot trof haar 8-jarige zoon Marcel (rechts achter op de foto) die gewekt door alle rumoer ook naar beneden was gekomen. Hun beide schedels bleken met een zware glazen asbak ingeslagen en een portemonnee met de weekomzet van 1000 gulden was verdwenen. De lichamen werden ernstig verminkt en badend in het bloed gevonden door de 10-jarige Hans (links op de foto). Toen hij zijn moeder en jongere broertje niet in hun slaapkamers aantrof, ging hij op onderzoek uit en trof beide in de hal. Hans wist in de winkel de aandacht te trekken van een passerende nachtwaker, die op zijn beurt de politiepost aan de Slinge alarmeerde. Kort daarna werd de buurt door politiemensen, onder leiding van hoofd-inspecteur C.M.J. van der Weijden en toenmalig rechercheur Jan Blaauw, uitgekamd. In blauwe overalls liepen ze in gelid alle pas aangelegde tuinen en perkjes in de wijk plat, opzoek naar sporen of aanwijzingen. Huis aan huis werden er kleine verhoren afgenomen.
Waarom
Nu 50 jaar later, zou een dergelijke gruwelijke plaats direct gemarkeerd worden door waxinelichtjes, bloemen, kindertekeningen, plushe knuffelbeesten en teksten als; ‘Waarom?’.
Er zou wangslijm zijn afgenomen bij alle mannen in deze wijk. En een DNA-onderzoek zou binnen enkele dagen iedereen buiten verdenking hebben gesteld.
In 1963 was dat anders. Er werd niet over gesproken. De school had geen kinderpsychologe nog trauma- of slachtofferhulp.
En hoe raar het ook mag klinken; het voorval werd doodgezwegen en leek niet gebeurd. De uitvaartdienst van Barbara en haar zoon Marcel vond weliswaar onder massale belangstelling plaats, maar daarna werd het stil. Misschien wel omdat de verwachte aanhoudingen door de politie uitbleven waardoor lange tijd een ieder in het ongewisse bleef en er wantrouwen leek te ontstaan naar alle mannen in Zuidwijk. Zo is het verhaal van een man die destijds, ten onrechte als verdachte aangemerkt was. Hij heeft het jaren lang voor zijn omgeving verzwegen en gaat er nu nog steeds emotioneel onder gebukt.
In de publiciteit
De landelijke media-aandacht was voor die tijd ongekend groot. Op de zwart-wit televisie, waar ik het weekend van de moord nog had gelachen om De Mounties in de Rudi Carell Show, verschenen al snel de eerste foto’s. Er werd een beloning uitgeloofd van 5000 gulden voor de gouden tip. En gedurende de jaren daarna werden zo’n 4500 tips nagetrokken en werden ruim 27.000 mensen gehoord.
Oud-commissaris Jan Blaauw (destijds rechercheur) heeft in zijn boek; “Laatste rit van een taxichauffeur” een hoofdstuk geweid aan deze geruchtmakende Brekelsveld moord.
Toen in februari 1981 de verjaringstermijn was bereikt, moest het onderzoek naar deze zaak worden gesloten. Tot grote frustratie van de oud-commissaris.
De Rotterdamse band; “The Amazing Stroopwafels” hebben een muziekclip gemaakt met de titel; ‘Brekelsveld’, die terug te vinden is op hun DVD; “Van Blankenburg tot Zwart Nazareth”, uit 2006. Hierin zijn 8-mm smalfilmbeelden verwerkt, welke mijn vader, Fred Vogel in de begin jaren-60 van ons gezin en het Brekelsveld maakte.
Begin 1968 ben ik met m’n ouders verhuisd en hebben wij de Brekelsveld achter ons gelaten. Maar de ‘Dubbele moord’ zal nooit meer uit mijn hoofd gaan.
Ik moest er zaterdag nog aan denken toen ik door de Brekelsveld reed ik woonde op nr. 60 in die tijd, nu staat er niets meer ……….
Heb in mijn kinderjaren op de brekelsveld nr 8 gewoond er tegenover heb nog op de bewuste avond er voor met Marcel gespeeld
Blijft altijd in mijn geheugen weet nog dat de Rudy Karel show was met een uitzending met een aap op een onbewoond eiland.
Vind het nog steeds vreemd dat de moordenaar nooit is gevonden ook nu met de nieuwe methode van DNA moet het toch mogelijk zijn om alsnog iets te vinden bij het meisje wat er af en toe werkte werd de asbak en wat klein geld gevonden volgens mij geheugen
Moest wel eens s,avonds sigaretten halen na sluitingstijd dan keek ze wie er voor de achterdeur stond en dan werd het gewoon even geregeld kwam ze naar beneden en kreeg ik de sigaretten mee.
Hoop dat ze alsnog de dader kunnen achterhalen misschien heeft hij het meegenomen in zijn graf.
Groet Rene’
De Brekelsveldmoord, een paar keer per jaar gaan mijn gedachten er toch eel naar terug. Wij woonden op nummer 29 en kwamen er heel vaak omdat mijn ouders stevige rokers waren. Ons buurmeisje, Annetje, werkte af en toe bij mevrouw Van der Hoff. Zonder dat ik de fotos hier zag, stond haar gezicht me nog helder voor de geest. Voor ons huis werd in de groenstrook een bebloede asbak gevonden; mij is onduidelijk of dit het moordwapen is geweest. De schok in de wijk, onder de mensen die het gezin Van der Hoff kenden, was werkelijk enorm en het bloed heeft nig heel lang tegen de ruit van de deur gezeten aan de achterkant van het pand. Bij mijn weten is een van de buren nog een tijdje verdacht geweest. Feit is wel dat vanaf het moment van deze gruwelijke moord, de wijk zijn onschuld had verloren. De touwtjes hingen niet meer uit de deur, maar werden -in ons geval – net achter de brievenbussen gespannen. Het was een gruwelijke, spannende tijd die op de kinderen Van der Hoff, zonder twijfel zeer diep in hun leven heeft ingegrepen. Spijtig dat dit drama nooit is opgelost…
Ik kreeg deze site van mijn oude buurmeisje Joke Verwoerd.
Toen in die tijd woonde ik op Brekelsveld 70 en zat op de zelfde school als Herman Vogel. Wij waren vriendjes toen en mijn ouders waren bevriend met zijn ouders. Wij verhuisde toen naar de overkant Benneveld 63.
Wij hebben daar met veel plezier altijd gewoond, maar soms kwam de dubbele moord toch weer ter sprake, waarom is hij nooit opgelost.
Nu ben ik er nog niet zo lang eens langs gereden. De winkel waar de sigaretten zaak was zijn nu allemaal appartementen geworden. De hele veldenbuurt is tegen de vlakte gegaan. Jammer er liggen daar hele mooie herinneringen ook van je eerste liefde op school en in de wijkje.
Ik woonde in die tijd van de moord op Harseveld en liep elke dag achter de sigarettenwinkel langs naar school. De zelfde school en klas als Ted Hartman en natuurlijk Herman Vogel. De dag van de moord zal ik echt nooit meer vergeten. Ook ik liep die ochtend langs het pand en zag de achterdeur afgeplakt met ook een hoop bloed. Politiemannen kwamen bij ons aan de deur om vragen te stellen. Mijn broer Arnold was ook bevriend met één van de broers. Gezien de leeftijd zal dit Hans zijn geweest.
Kwam bij toeval op deze site terecht.
Ook ik heb nog herinneringen aan deze verschrikking.
Wat ik aan de achterzijde van het huis heb gezien staat als een foto in mijn geheugen.
Ik, John van Rhijn, woonde ook op de Harseveld en was van Molly en Arnold een buurjongen.
Vind het leuk om voor het eerst van iemand uit die tijd een levensteken te zien. Arnold ben ik altijd dankbaar gebleken, omdat hij mij aanzette naar dansles te gaan bij Ans van der heuvel.
Daar heb ik mijn hele leven plezier van gehad en denk ook nog regelmatig terug aan de danslessen en vrijdansen op zaterdagen en het Kerst- en Nieuwjaarsbal.
Ik hoop dat het met Molly en Arnold goed gaat.
John
Thailand
Wat een trieste herinneringen roept dit verhaal op. Ik woonde op Merxveld en speelde wel eens met Marcel. Ook ging ik wel eens op zaterdagmiddag daar tv kijken. In het gemeenschappelijke deel van onze kelder maakte Marcel een muurtekening met houtskool. Elke keer als ik daar kwam moest ik aan zijn tragische einde denken. Het was inderdaad gedaan met de onbezorgdheid waarmee we als kind in de buurt speelden.
Ik vraag mij af of de patat zaak wel Marcelino heten,in mijn beleving zat de patat zaak van Marcelino aan de ander kant van de Slinge,aan de kant van de kampen en asteroïde.
Mvg, R.Noordzij
Ik heb even mijn broer Herman gevraagd hoe de patatzaak heette en de naam is Klein. Hij zat namelijk bij hun zoontje in de klas.
Ik zat toen met me ouders op De beukhoeven. Ben nu 66jaar. Maar ik denk nog steeds aan deze dubbele moord op het Brekelsveld.Het ergste is, Dat deze moord nooit opgelost is.
Marcellino zat op de Schere, bij de Meijenhage.
Ik heb er 21 jaar tegenover gewoond.
Naar ik mag hopen wordt dit ooit nog eens opgelost. Zelf ging ik veel om met Marcel en kwam ook veel thuis daar. Het heeft toen heel veel indruk op mij gemaakt. We woonden op de Borneveld nr 124. Wat ik me kan herrineren is, dat het ca, 30-40 meter lopen was naar hun huis. Er kan nu gesteld worden dat er geen geld is om het onderzoek na de verjaring weer te openen, maar er zijn toch ook nog 3 kinderen ( als die nog in leven zijn ) die misschien heel graag een uitkomst zouden willen, net als ik. Ik denk er nog zeer regelmatig aan terug aan die bewogen tijd, waarvan ik heel veel mee gekregen heb.
Werd door mijn broer op Brekelsveld gewezen op internet.
Nog steeds kan ik er niet goed naar kijken. Ik heb een tijdje voor de jongens gezorgd toen Babs haar sigarenwinkel wilde beginnen. De foto die van haar en de kinderen is te zien heb ik gemaakt op Sinterklaasavond in het oude huis waar we eerst woonden. We maakten er met de kinderen een gezellige avond van.
Naderhand verhuisden we naar Brekelsveld en zorgde ik in de beginperiode voor de kinderen. ‘s-Avonds hielp ik Babs met de winkel of we deden thuiswerk voor wat meer inkomen.
Ik vond het heerlijk om bij Babs en de kinderen te werken….En ik hield veel Babs en van de jongens, Helaas kon ik niet langer blijven door ziekte van mijn ouders…..
Vergeten doe ik jullie nooit……. En Hans, Raoul, en Gerard als jullie dit lezen….. een hele dikke knuffel van mij…..( Ben inmiddels 76 jaar????)
Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Xxx
Raoul is niet juist…het is Roeland en nu heet ik Roel.
Ik heb nu Email contact met Roos.
Hallo, Er zijn heel veel mensen die willen weten hoe het met de drie broers verder is gegaan, Momenteel Gaat het redelijk goed met mij en me broers.Dat is wel anders geweest,Vroeger deed men niet aan slachtoffer hulp.Wij zijn ongeveer 10 jaar lang achtervolgd door journalisten,daar is zelf en gerechtelijk verbood op gekomen.ze probeerde van alles en nog wat om foto`s te maken,,mijn naam is toen veranderd.dus niet meer voor hun te vinden…
Hier laat ik het even Bij
Gr Roel
Fantastisch Roel
Wil ff kwijt dat deze moord me zo nu en dan heeft bezig gehouden. Destijds tijdens het onderzoek is de politie ook bij mijn moeder thuis geweest, met vragen. Ze hield de telefoon van de taxicentrale bij in Hoogvliet. Ze heeft me er het een en ander over verteld, zelf ben ik van 1964, dus nog niet geboren. Er was een chauffeur die een schoon pak aan het begin van zijn dienst bij haar heeft neergehangen en deze aan het eind in de avond kwam halen, was nooit eerder gebeurd. Dit was de avond voor de moord. Later bleek dat hij is opgepakt van verdenking van de moord samen met zijn stiefvader die een wasserette in rotterdam had. Inspecteur Blauw was er van overtuigd dat hij de dader was volgens mijn moeder. Mijn moeder had de foto’s gezien van de gruwelijke moord en had het er weleens over, zelf twijfelde ze ook en had ook het gevoel dat hij het was, maar hij ontkende dat altijd. Mijn moeder is helaas overleden
heb die vrijdag avond de garage sneeuw vrij gemaakt met hans ,wij zaten bij elkaar op school op de schere.s,avonds zouden ze pannekoeken eten meen ik.
Zaterdags hadden wij nog een halvedag school toen hans er niet was,vertelde volgens mij een juf dat het niet goed was bij hans thuis.
Door uw opmerking over de zaterdagochtend op school zie ik dat de dagen in het artikel niet kloppen. De moord is gepleegd in de nacht van vrijdag op zaterdag en niet van zaterdag- op zondagnacht zoals in het artikel staat.
Bedankt Bert.
Ik was 7 jaar ten tijde van de moord en woonde op het Merxveld 78. Alles maakte diepe indruk op me. Elke maandag haalde mijn vader me uit school(de Leonard Roggeveenschool), en dan ging hij bij Babs, zo werd zij door iedereen genoemd, sigaretten halen. Ik kreeg dan een ‘gelukszakje’ en mijn vader deed buiten een muntje in de aapjesautomaat die er voor de winkel stond, de aapjes gingen dan muziek maken. De moord was een gruwel voor ons kinderen en af en toe denk ik er nog weleens aan. Zo jammer dat de dader nooit is gepakt!
Ik woonde toen op het Lakerveld, ik ben nooit op school geweest in Zuidwijk zelf. Wel op de havenvak school indertijd aan de Waalhaven. Vandaar ik niet veel van de namen
kent hier. Maar mijn moeder was getrouwd met een zeeman, en die was veel weg vanzelf. Daardoor was mijn moeder redelijk goed met Babs van der Hoff. Ik ben ook deze moord vanzelf NOOIT vergeten, speur regelmatig het internet af om te zien of er nieuwe ontwikkelingen zijn. Maar helaas niet. Ik hoop oprecht dat het in het leven goed is gegaan met de kinderen die er nog zijn. Verschrikkelijk was het.
Wat blijft dit toch in ons geheugen gegrift staan! Ik woonde op Harseveld 4 met mijn ouders en mijn 3 jaar oudere broer Kees. Ik was pas 5 jaar toen deze moord plaatsvond, maar herinner het me zó goed!!!! De rare sfeer in de wijk, de angst van de mensen. Het heeft me nooit los gelaten en ik denk dat dit voor heel veel mensen geldt die in die tijd in de Velden in Zuidwijk woonden.
Klopt Eveline, ook mij heeft het nooit losgelaten en denk er nog zeer regelmatig aan terug zoals in 2016 al eens geschreven heb.
Ik kijk nog regelmatig op deze site of er nog berichten bijgeplaatst zijn, en zoals te zien, is dat zo en het heeft diepe indruk gemaakt op de mensen.
Ik keek net naar opsporing verzocht en bedacht weer dat men nu goede methoden heeft om de meeste zaken op te lossen. Toen hing er inderdaad een enge sfeer in de buurt. Er werd niet zoveel over gesproken. Misschien logisch in ’n buurt met veel jonge kinderen; veel te eng! Wij woonden aan het Harseveld 23. Hele leuke herinneringen maar ook ’n nare; de moorden!
Het was verschrikkelijk. Ik was 9 jaar woonde op de Glanerveld en zat op de
Leonard Roggeveenschool. Ook die zaterdagmorgen langs de winkel en je zag
het bloed. Sindsdien jaren bang geweest.
Er zat volgens mij ook een stomerij op de Brekelsveld en daar werd ook iemand
van verdacht omdat hij geen alibi had.
Ik kan mij ook nog herinneren dat ik bij de kruidenier snoep kocht en hem hoorde
zeggen tegen een klant dat mevrouw Van het Hof bang was en ze graag een alarm
wilde.
Dit raak je nooit meer kwijt.
Wat moet het verschrikkelijk zijn geweest voor de 3 jongens.
Nelleke,
Tijdens t zoeken op dit medium kwam ik u naam en verhaal tegen. Ik herken mezelf hierin. Wellicht hebben we bij elkaar in de klas gezeten. Mvg mary janssen
Mijn opa staat daar als politie agent op de foto (met z’n handen op zijn rug).
In die tijd was ik 12 jaar en woonde met ons gezin op hetSchoonveld. Een van de verdachten destijds was de eigenaar van de fournituren winkel. Ik dacht Van der Donk.
Heel veel later heb ik contact gehad met de leadzanger, Wim kerkhof, van de Amazing Stroopwafels. Zij maakten dat lied. Hij woonde toen in Schiedam en was als jonge jongen diep onder de indruk en kwam met z’n fiets naar het Brekelsveld om bij het huis te kijken.
Later heb ik nog contact gehad met de redactie van een TV programma waaraan Blaauw aan meewerkte een soort Opsporing Verzocht. Ik heb gevraagd of zij iets wilde met de zaak aan het Brekelsveld. De reactie, na overleg met Blaauw, was dat ze het lieten rusten omdat dat beter was voor de familie. Dat op zichzelf roept veel vraagtekens op.
Wij kwamen vlak badat het gebeurd was wonen. Mijn nichtje vond het stoer om tegen ons (wij waren een jaar of 8) te zeggen dat we uut moesten kijken want dat kon ons ook gebeuren. Ik heb er jaren last van gehad en durfde niet alleen thuis te blijven